Jan Emil Młynarski – śpiew, bandżola, perkusja, katarynka; Piotr Zabrodzki – piano, bandżola

Podhale ma Sabałę, Warszawa ma Grzesiuka.

Gdyby Stanisław Grzesiuk (1918-1963) nie przeżył wojny – i nie nagrał kilkudziesięciu starych, warszawskich piosenek oraz kilku monologów i osobistych opowieści (o napisaniu kilku autobiograficznych książek nie wspominając) – pozostałaby pustka, kaskada pytań bez odpowiedzi, wyrwa nie do zasypania. Nikt nie miałby się już od kogo nauczyć melodii czerniakowskiej gwary.

Lider Warszawskiego Comba Tanecznego, śpiewając Grzesiuka, oddaje hołd kulturowemu dziedzictwu stolicy Polski: nie oficjalnemu, biało-czerwonemu, udręczonemu i uświęconemu, a temu, które powstało i przetrwało na ulicach, gdzie oczy trzeba mieć z tyłu głowy, w suterenach i na poddaszach przepełnionych kamienic.

Młynarski nie imituje – któżby chciał i śmiał? – słynnego sznaps-barytonu. Opowiada o życiu Grzesiuka, czyta listy od słuchaczy Polskiego Radia, jakie przychodziły do autora „Boso, ale w ostrogach”, gdy w latach 50. prowadził autorską audycję.

A gdy śpiewa, akompaniuje sobie na oryginalnym „drewnie”, odrestaurowanej bandżoli Pana Staśka z Myszką Miki na skórzanej membranie.

/ bilet – 50 zł /